Echte Britse inburgering – deel 1

Inburgeringscursussen zijn waardeloos. Ik heb voor de gein weleens geprobeerd om online een vragen van een Nederlandse inburgeringscursus te beantwoorden; ik had nog nooit van het woord ‘beurtbalkje’ gehoord, maar blijkbaar is het volgens de Nederlandse autoriteiten essentieel in de Nederlandse woordenschat.

Iedereen weet het: de leerstof van een inburgeringscursus staat ongeveer gelijk aan het leren van de Stelling van Pythagoras op de middelbare school. Je moet het leren, om het vervolgens nooit meer te gebruiken. Het internet kan vrij bruikbare informatie geven over zaken die bijvoorbeeld ‘typisch Brits’ zijn, maar dit soort lijstjes verzanden al snel in veel herhaalde onzin over rode telefooncellen en fish and chips, zonder echt praktische kennis te leveren.

Ik heb in mijn elf jaar in het Verenigd Koninkrijk veel moeten leren over dingen die in het dagelijkse leven anders zijn dan in Nederland; ook al zijn er veel overeenkomsten, alles is toch net even anders dan je verwacht. Dus hieronder volgt de eerste lijst van zaken die je eigenlijk alleen maar in de praktijk kunt leren:

1. Voornamen lijken bij voorbaat altijd bestemd om afgekort te worden. Heet je Gareth? Allemaal leuk en aardig, maar iedereen zal je ‘Gary’ noemen. Stel je jezelf voor als Gary? Geen nood, Britten zullen het verkorten naar ‘Gaz’ (waar die ‘z’ vandaan komt mag Joost weten). Idealiter wordt je naam afgekort tot 2 of 3 letters als het even kan. Behalve ‘Richard’, want dat wordt afgekort tot ‘Dick’ om het interessant te houden.
2. Ja, het weer in het VK is doorgaans prut. Maar het is te simplistisch om het weer alleen met het woord ‘regen’ te omschrijven. Een betere omschrijving is: doorgaans te koud om warm te zijn of te warm om koud te zijn. Met andere woorden, het is eigenlijk altijd tussen de 10 en 15 graden.
3. Wil je een ruzie veroorzaken in het gezelschap van mensen die je niet zo goed kent? Vraag ze wat ze van Margaret Thatcher vinden, levert gegarandeerd felle discussies op.
4. Wen er maar aan, garage’s zijn vrijwel nooit breed genoeg om een auto in te kunnen parkeren. Daarom parkeer je de auto op je oprit, of (nog beter) half op de stoep en half op straat – hele buurt-Facebookgroepen ontlenen hun bestaansrecht aan het klagen over dit fenomeen.
5. Alles is hetzelfde, maar net even anders. Kom je uit Nederland en vraag je bij de supermarkt naar Dreft, Calgonit, Axe, Lay’s, Dove, Ola of Kapitein Iglo, dan zul je horen dat die producten hier niet verkrijgbaar zijn. Ze zijn er echter wel (met dezelfde verpakking) maar de Britten noemen ze resp. Fairy, Finish, Lynx, Walker’s, Galaxy, Wall’s en Captain Birdseye. Want waarom zou je het makkelijk maken wanneer het ook moeilijk kan?
6. Britten hebben aan bepaalde woorden betekenissen gegeven die ze in andere talen helemaal niet hebben, en dat kan heel verwarrend zijn. Bijvoorbeeld, ‘tea’ betekent ‘thee’ toch? Ja, behalve als het ‘avondeten’ betekent.
7. Zeg nooit meteen ‘ja’ als je bijvoorbeeld een kopje thee wordt aangeboden. Er is een ritueel waarbij je eerst ‘nee’ zegt, en de gastheer/gastvrouw je herhaaldelijk vertelt dat het geen enkele moeite is om thee te zetten, waarna je uiteindelijk het aanbod aanneemt. En zeg natuurlijk nooit alleen ‘ja’ of ‘nee’ – met wie je ook te maken hebt: altijd met twee woorden spreken.
8. Bushokjes zijn er niet voor wachtende busreizigers. Ze zijn er voor tieners die er de hele avond zitten omdat ze te jong zijn voor de kroeg, maar te ‘cool’ om thuis te zitten.
9. Alles, maar dan ook werkelijk alles fungeert als broodbeleg. Bonen in tomatensaus. Spaghetti uit blik. Chips. Patat. Vissticks. Ik ken zelfs een aantal mensen die houden van azijn op geroosterd brood. Ja, echt.
10. Het devies mag dan wel ‘Keep Calm and Carry On’ zijn, maar dat geldt niet wanneer de KFC geen kip meer heeft. Dan mag je de politie bellen.